Od najdawniejszych czasów wśród wszystkich ludów, niezależnie od ich poziomu cywilizacyjnego, istniało silne pragnienie zdobienia i ornamentacji. Ta naturalna potrzeba tworzenia nasilała się, umacniała i towarzyszyła człowiekowi w miarę rozwoju ludzkości. Początkowo proste formy i zdobienia z czasem zaczęły ewoluować.

Najczęściej spotykaną formą zdobniczą we wszystkich szerokościach geograficznych był ornament. Zwykle przybierał formę pasów o układzie ciągłym lub wypełniał fragmenty pola lub całe powierzchnie. W zależności od rodzaju motywów zdobniczych ornamenty podzielić  można na trzy podstawowe rodzaje: geometryczny, roślinny i zwierzęcy. W ciągu wieków każda kultura wytworzyła charakterystyczne dla danego obszaru wzory, których znajomość jest pomocna w odróżnieniu stylów i datowaniu zabytków. O ich różnorodności traktuje książka „Ornament” Owena Jonesa, wybitnego badacza historii wzornictwa, gdzie  zilustrowanych zostało 2350 odmian stylów dekoracyjnych wywodzących się z różnych kręgów kulturowych, od starożytnego Egiptu i Grecji, po sztukę Dalekiego Wschodu. W starożytnym Egipcie rozwinęły się formy stylizowanego ornamentu roślinnego o motywach lotosu, papirusu i palmy. Antyczna Grecja obfitowała w prawdziwe bogactwo dekorów – od geometrycznych (meander, spirala, zygzakowy), przez roślinne (akant, feston, palmeta, rozeta), zwierzęce (delfiny, bukranion), do związanych z greckimi porządkami architektonicznymi (astragal, kimation, perełki).

Dla wczesnej sztuki średniowiecza, zwłaszcza celtyckiej i germańskiej, charakterystyczne były spirale i plecionki. W sztuce romańskiej przeważały proste formy geometryczne i roślinne. W gotyku ornament z motywem stylizowanych kwiatów i gałęzi, geometryczny (maswek) i fantastyczny (chimera).

W sztuce islamu wykształcił się niezwykle bogaty ornament tzw. maureska, a wiele jej cech przejęła później sztuka renesansu. W dobie oświecenia oprócz motywów zaczerpniętych z antyku, charakterystyczna była groteska i arabeska. W manieryzmie pojawiły się nowe warianty związane głównie z kręgami północno-europejskimi. Należały do nich: ornament zwijany (rollwerk), okuciowy i małżowinowo-chrząstkowy. W sztuce baroku dominowały początkowo płaskie zdobienia wolutowe i małżowinowo-chrząstkowe, następnie popularne stały się akanty i girlandy owocowe. W okresie regencji dominował ornament wstęgowo-cęgowy i kratka regencyjna. Rokoko wiąże się z rocaillem (muszla) i akantem płomienistym.Klasycyzm powrócił do wzorów antycznych. W XIX wieku ornamentyka rozwijała się pod wpływem historyzmu i eklektyzmu. Na początku XX wieku nowe motywy roślinne o płynnych formach stworzyła secesja. W sztuce nowoczesnej ornament stracił swoje dominujące znaczenie i został zredukowany do roli uzupełniającej w dekoracjach obiektów.

Ornamentu nie można wiązać z jedną dziedziną, ponieważ spotykamy go zarówno w architekturze, jak i sztukach plastycznych. Inaczej dzieje się z intarsją, która przypisana jest wyłącznie do rzemiosła artystycznego, związana w głównej mierze z meblarstwem.

Intarsjowanie to technika zdobnicza polegająca na nakładaniu na powierzchnię drewnianego przedmiotu (zwykle mebla) cienkich płatów okleiny o grubości 1,6 do 3,2 mm z drewna o różnej barwie i usłojeniu oraz układaniu ich we wzór. Często wykorzystywano do tego gatunki egzotyczne, jak np. heban o naturalnie ciemnym zabarwieniu, jasnobrązowe drewno sandałowe o cętkowanej fakturze pochodzące z Indii Wschodnich, amarantowe o odcieniu purpurowym z Ameryki Południowej czy atłasowe. W przypadku braku rzadkich gatunków podbarwiano i bejcowano dostępne forniry na pożądany odcień. Intarsje stosowano na meblach, pudełkach, drzwiach i boazeriach.

Technika intarsjowania znana była już w starożytności, ale do największego rozkwitu doszło w renesansie i XVIII wieku. Intarsje, podobnie jak ornamenty, mogą przybierać rożne motywy od geometrycznych, przez roślinne, zwierzęce, aż po scenki rodzajowe, wykorzystując także elementy zdobnicze. Towarzyszą często pasom filetowym. Filety to rodzaj dekoracji, który przyjął się z początkiem XVIII wieku. Najważniejsze odmiany tej dekoracji to: filety podłużne, w których paski okleiny nakładano zgodnie z kierunkiem włókien, oraz poprzeczne, przeciwstawiające pola o zróżnicowanym kierunku włókien. Popularne były także filety o wzorze rybiej ości. Tworzyły go dwa paski okleiny o różnych odcieniach, ułożone względem siebie pod kątem, siebie na kształt jodełki.

Omawiając intarsje, nie można pominąć techniki zdobniczej, jaką jest inkrustacja. Różni się ona tym od intarsji, że do układania wzoru wykorzystuje się nie tylko samo drewno, ale też inne materiały, jak kość słoniowa, masa perłowa, metal, szylkret, czasami kamienie szlachetne. Szczególnym rodzajem inkrustacji jest markieteria rozpowszechniona przez André-Charlesa Boulle w latach 1642-1732. Boulle’owska metoda zdobnicza opierała się na inkrustowaniu szylkretu mosiądzem. Niezwykle dekoracyjna i pracochłonna technika polegała na wycięciu specjalną piłką wzoru jednocześnie w dwóch nałożonych na siebie arkuszach szylkretu i metalu. Deseń wycięty w ten sposób w mosiądzu pasował do otworu w szylkrecie. Boulle tworzył wiele mebli parami, jeden z markieterią z szylkretu inkrustowanego mosiądzem nazywany „première partie”, drugi z blachą mosiężną inkrustowaną szylkretem określany jako „contre partie”.

Meble intarsjowane do dzisiaj mają wielu zwolenników. Zabytkowe i w dobrym stanie zachowania zawsze są poszukiwane przez kolekcjonerów ceniących precyzję oraz mistrzostwo wykonania dawnych rzemieślników.

 

Antyki to wymagające szczególnej uwagi, aczkolwiek niezwykle prestiżowe elementy wyposażenia, często kojarzone z kunsztownymi zdobieniami i bogatą historią. Ich wyjątkową grupę stanowią meble w stylu boulle, wyróżniające się precyzyjnymi, niezwykle ornamentalnymi zdobieniami, których nie sposób pomylić z żadną inną stylistyką.

Praktyczne sekretery - meble kryjące tajemnice Wzrost znaczenia  edukacji sprawił, że meble do pisania coraz częściej zaczęły pojawiać się także we wnętrzach domostw należących do przedstawicieli klasy średniej. Dużą popularnością obok biurka  cieszyła się szczególnie sekretera. Wszystko ze względu na jej funkcjonalność. Sprzęt tego typu znany był już w XVI stuleciu, ale szczególną popularność zdobył w okresie biedermeieru. Dzięki kolumnowej budowie łatwo wkomponowywał się w całość pomieszczenia, oszczędzając jednocześnie przestrzeń, co nie było bez znaczenia w mieszkaniach ulokowanych w mieszczańskich kamienicach.

Karciaki i niciaki - stylowe dodatki do wnętrza Meble przeznaczone do gier, zwane popularnie karciakami, jak i meble do szycia, potocznie określane jako niciaki, traktowane były w dawnych epokach, jako przedmioty zbytkowe i rzadkie. Nie należały do podstawowego wyposażenia przeciętnego domu, ale powstawałyjako obiekty luksusowe, na zamówienie osób majętnych. O ich wysokiej cenie decydował zarówno kunszt wykonania, jak i rodzaj użytego materiału. Jedne stoliki były intarsjowane, inne inkrustowane, nierzadko używano szlachetnych gatunków drewna jak heban, drewno atłasowe, palisander, a do inkrustacji wykorzystywano kość słoniową, mosiądz czy masę perłową.

Ceramika towarzyszyła człowiekowi od najdawniejszych czasów. Nasi przodkowie wytwarzali ją zarówno w celach użytkowych, dekoracyjnych, jak i kultowych. Najstarsze znaleziska dowodzące umiejętności tworzenia ceramiki sięgają czasów prehistorycznych.   Ceramika to wspólna nazwa dla wszystkich jej odmian, do których – w zależności od rodzaju użytych surowców i właściwości czerepu – należą: wyroby garncarskie, fajans, kamionka, biskwity i porcelana. Ze względu na przeznaczenie, rozróżniamy ceramikę: naczyniową, rzeźbiarską, architektoniczną (okładziny, cegły glazurowane), kultową, ozdoby i drobne przedmioty użytkowe. Ale porcelana będzie zawsze jej najdoskonalszą i najszlachetniejszą odmianą.

Antyki w stylu biedermeier. Klasyczna funkcjonalność. Styl biedermeier narodził się w Niemczech i Austrii w okresie po zakończeniu wojen napoleońskich i dominował w krajach Europy Środkowej. Rozprzestrzenił się także w państwach skandynawskich. Okres jego rozkwitu przypada na lata od 1815 do 1848 roku. Rozpoznawany jest przede wszystkim w meblarstwie, ale styl biedermeier to także malarstwo, porcelana, szkło czy muzyka i literatura. Nazwę zawdzięcza połączeniu przymiotnika „bieder”, co z niemieckiego znaczy „poczciwy”, „prosty” i końcówki „meier” typowej dla większości niemieckich nazwisk. Pierwszy raz nazwy biedermeier na określenie nurtu użyto dopiero w latach 30-tych XIX wieku.

Styl biedermeier królował na początku i w połowie XIX wieku jako odpowiedź na przepych nurtu Empire, z którego również czerpał inspirację. Bogate zdobienia i arystokratyczne dodatki zamieniono na prostotę i funkcjonalność, jednocześnie dbając o estetyczny wygląd elementów wyposażenia. Popularny okres w świecie sztuki i architektury wnętrz przejawiał się głównie we wzornictwie - umiarkowaniem w zdobnictwie i prostotą kształtów Co warto wiedzieć o biedermeier, ( piszemy mała literą tak jak renesans czy klasycyzm)czyli o stylu uznawanym za ostatnią fazę rozwoju klasycyzmu w Europie?